29 april 2015

Daar, in een andere kamer, in een ander huis aan hetzelfde meer, in dezelfde wereld, met het hoofd in de morgen dragen ze zwarte dieren op hun rug naar de morgen in de wolken, in het meer aan het spiegel-in-spiegelende water.
Er staat een huis aan het meer in het meer; het is ermee vergroeid en in dat huis hangen wolken, zwanger van de morgen, gedrapeerd over schouders zoals zwarte pelsen. Ze kleden zich in jachttrofeeën, zijn met dingen bezig.
Er komt een vrouw met muziek in het haar, de kleine deur naar buiten, muziek naar buiten, over het meer-in-het-meer alsof het niets meer is: de overkant, waar de dieren en de wolken zichzelf komen spiegelen. Kijk.
In het meer, in het diepe wolkeloze spiegel-in-een-spiegelmeer van kamers en een huis met muziek -
Er stroomt muziek
langs de ruggen van de dieren en hun pels is nat. Aan de rand van het meer waar de vrouw met muziek in haar hoofd en de wereld is nat: een wereld van kamers in het niets, honingraten in het ijle.
De dieren in hun hoofden en hun hoofden, waarlangs de honing en muziek langs hun rug en zijn mond haar dorst lest in het meer, het meer van de wolkeloze hemel met de spiegel-in-de-spiegels en die kleine, altijd gesloten spiegeldeur.
Daar, een man uit datzelfde huis, de dieren op zijn rug aan de overkant van het meer, de honing met de melk en de muziek van gisteren en van morgen: te zorgen voor elkaar. De haren in handen geklit, gesuikerd en vettig, de vrouw aan de man geklit, alle pelsen afgeworpen. Kijk.








20 april 2015

...how things were real and she was real in ways she'd forgotten how to be.

14 april 2015

Ongetwijfeld heeft een loodzwaar lichaam, koud al cocaïne
zich in een oogwenk door de keukenvloer omhooggewerkt
vliegen wespen aan en blijven ze haken
staat je lastig lichaam weldra tot de oksels onder

Een glazen kind met een suikeren jas klimt langs de
takken van de bomen door de grond en door de lucht
betreedt druppelend de tuin, als perziksap door tegels
hangt zichzelf boven mijn stoel, en niemand weet waarom

Mijn transparante huid wordt drinkbaar
dahlia’s willen in mijn rug bloeien
de appel in mijn hand ligt klaar
want ik heb van dit soort sterven niets te leren

Poëzie te remixen als popmuziek, de originele betekenis te verdraaien, verpesten, verbergen en opnieuw te creëren, maar dan anders. Voor dit gedicht stal ik beelden, woorden en soms zelf hele zinnen uit "De Boom N" van Peter Verhelst (1994, Prometheus, Amsterdam).